Extraordinary x’mas
Hwang Minhyun – Kim Jaehwan
#haveyourselfminhwanxmas
#shotaconcollection
“คุณหมอกลับแล้วหรอคะ?”
“ครับ ขอตัวก่อนนะครับ”
มินฮยอนก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อบอกลาหัวหน้าพยาบาลที่เอ่ยทักทาย ขายาวที่กำลังก้าวเดินไปทางลานจอดรถติดไปทางเร่งรีบ
เพราะปีนี้เป็นคริสต์มาสปีแรกที่เขาจะได้ฉลองร่วมกับอีกคน
ขับรถออกจากโรงพยาบาลไปตามท้องถนนที่มีแสงไฟประดับหลากหลายสี บางช่วงที่รถติดเสียงเพลงจากข้างทางดังลอดเข้ามาให้ได้ยินก็มี
ทั้งๆ ที่ปีก่อนๆ เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นไปกับเทศกาลนี้เลยสักครั้ง ออกจะเฉยๆ ด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้แค่หันไปมองกล่องของขวัญที่ซื้อเตรียมเอาไว้ตั้งแต่ก่อนเข้าเวร รอยยิ้มจางๆ ก็ปรากฏขึ้นให้เห็น
การจราจรที่ติดขัดกว่าที่คิดไว้ทำให้กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางก็ใช้เวลาร่วมเกือบชั่วโมง เจ้าของปอร์เช่คันสีดำเลี้ยวรถเข้ามาจอดในบ้านรั้วสีขาว มือหนาหยิบกล่องของขวัญกล่องใหญ่ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
“แจนี่อา! เปิดประตูให้ปะป๋าหน่อยค่ะ!~”
มินฮยอนเรียกคนที่อยู่ในบ้าน สักพักก็ได้ยินเสียงวิ่งเร่งรีบก่อนที่ประตูจะเปิดออก
“ปะป๋า!!”
แจฮวานยิ้มกว้างจนตาหยี ตื่นเต้นกับของขวัญกล่องใหญ่ที่อยู่ในมือคนตัวสูง แต่ที่ตื่นเต้นกว่าคือคนที่จะได้ฉลองคริสต์มาสเดย์ด้วยกันที่รอมาตั้งแต่เช้ากลับมาแล้ว
“นี่ของน้องหรอ? ของน้องใช่ไหม? ใช่ไหม? ใช่ไหม?”
เจ้าของส่วนสูงที่สูงเพียงอกของมินฮยอนวิ่งล้อมหน้าล้อมหลังบ่งบอกถึงความตื่นเต้น ปากเล็กถามคำถามเดิมย้ำๆ ไม่หยุด
“ค่ะ~ ของขวัญกล่องนี้ของแจนี่ค่ะ~”
วางกล่องของขวัญลงข้างต้นสนที่ถูกตกแต่งจนสวยงามโดยฝีมือของคนที่อยู่บ้าน แจฮวานยืนมองของขวัญกล่องใหญ่ดวงตาเป็นประกาย แต่ก็ไม่กล้าเปิดดูเพราะยังไม่ได้รับคำอนุญาตจากอีกคน
“แจนี่อา~ ของขวัญเดี๋ยวค่อยเปิดนะคะ มากินข้าวกันก่อนเร็ว~”
ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก เท้าเล็กก็รีบเดินตรงไปทางครัวทันที โต๊ะอาหารที่มีแต่ของโปรดตัวเองวางเรียงเต็มไปหมด แจฮวานรีบนั่งประจำที่ก่อนมินฮยอนจะสวมที่คาดผมรูปกวางเรนเดียร์ให้
“อร่อยไหมคะ~”
“อื้อ~ อร่อยทุกอย่างเลย!”
แจฮวานตอบเสียงใส ปากเล็กเคี้ยวอาหารอย่างมีความสุข
มินฮยอนมองเด็กตรงหน้าเคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มพองอย่างน่ารัก ก่อนจะนึกอย่างสงสัย
ทำไมถึงต้องเกี่ยงกันดูแลเด็กที่น่ารักขนาดนี้ด้วยนะ?
เขานึกคิดถึงเมื่อต้นปีที่ผ่าน การจากไปของทั้งพ่อและแม่ทำให้แจฮวานในวัยสิบสี่ปีต้องมีผู้ปกครองคอยดูแล แต่ญาติๆ ที่มาร่วมงานต่างปฏิเสธแถมยังเอาแต่ถามถึงเงินชดเชยจากประกันชีวิตของคนทั้งคู่
มินฮยอนที่เป็นเพียงเพื่อนบ้านตัดสินใจจบปัญหาด้วยการรับแจฮวานมาดูแล และหน้าที่การงานในตำแหน่งหัวหน้าแผนกศัลยแพทย์ด้วยวัยเพียงยี่สิบเจ็ดปีจึงไม่ใช่เรื่องยาก ก่อนจะพาเด็กน้อยย้ายมาอยู่บ้านในตัวเมือง
แม้ว่าช่วงแรกแจฮวานจะไม่ค่อยร่าเริงก็ตาม แต่การดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีเลยทำให้หกเดือนต่อมาแจฮวานก็กลับมาร่าเริงเช่นเคย
“แจนี่อา~ เลอะหมดแล้วค่ะ ค่อยๆ ทานสิคะ~”
มือหนาเอื้อมไปเช็ดปากให้เด็กน้อย แจฮวานส่งยิ้มหวานแทนคำขอบคุณก่อนจะตักสปาเกตตี้ของโปรดยื่นไปตรงหน้าคนใจดี
“น้องป้อนปะป๋านะ~”
“อื้ม! อร่อยมากๆ เลยค่ะ~”
อ้าปากรับสปาเกตตี้ที่ป้อนแล้วเอ่ยชมอย่างเอาใจ
มื้ออาหารเย็นที่เต็มไปด้วยเสียงพูดของแจฮวานจบลงด้วยดี ก่อนจะช่วยกันล้างจานชามที่กินเสร็จ
มินฮยอนมองเด็กน้อยที่เขายืนซ้อนอยู่ด้านหลังล้างชามอย่างขะมักเขม้น หลังคอขาวที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมาทำให้ลมหายใจเขาเริ่มติดขัด
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกแบบนี้ มินฮยอนรู้สึกเช่นนี้หลายต่อหลายครั้งตั้งแต่ที่อยู่ร่วมกับเด็กน้อยตรงหน้า จากความเอ็นดูในความน่ารัก พัฒนาเพิ่มขึ้นจนแปรเปลี่ยนเป็นอยากสัมผัส
ความคิดและจินตนาการเห็นเป็นแจฮวานขยับกายอยู่บนตัวเขาทุกครั้งที่ระบายความเครียด
มินฮยอนพยายามคอยดึงสติตัวเองทุกเมื่อที่อยู่ใกล้เด็กน้อย แต่กลิ่นหอมเอกลักษณ์ของแจฮวานก็ทำความตั้งใจของเขาพังครืนลงตรงหน้า
ราวกับถูกมอมเมาจนไร้สติ ปลายจมูกก้มลงแตะเบาๆ ที่ผิวขาว ริมฝีปากทาบลงช้าๆ ก่อนจะดูดดึงซ้ำๆ
“ปะป๋า!”
เหยียดตัวตรงตามความสูงอีกครั้งก่อนจะก้มลงมองใบหน้าน่ารักที่หันมาอย่างกะทันหัน
“ค..คะ?”
“ปะป๋าจะอู้งานไม่ได้นะ! ช่วยน้องล้างชามสิ!” ปากเล็กขยับยู่มุบมิบ
“ว้า~ แย่จังเลย โดนจับได้ซะแล้ว~”
มินฮยอนพูดหยอกเล่นไหลไปตามน้ำก่อนจะขยับมือช่วยล้างชามในอ่างแล้ววางคว่ำจนเสร็จ
“แจนี่อา~ หนูยังไม่ได้เช็ดมือ อย่าเพิ่งเดินออกไปนะ~”
แจฮวานชะงักเท้าเมื่อได้ยินคำเตือน เดินย้อนกลับหาคนที่ยืนอยู่ตรงเคาท์เตอร์แต่โดยดี
“ปะป๋าเช็ดให้น้องหน่อยยยยย”
ยื่นมืออ้อนเสียงหวาน มินฮยอนยกยิ้มก่อนจะอุ้มเด็กขี้อ้อนตรงหน้าขึ้นนั่งบนเคาท์เตอร์
ผ้าขนหนูสีขาวบรรจงซับลงที่มือสวย
“นี่ปะป๋า น้องแกะของขวัญได้ตอนไหนหรอ?”
“อยากแกะแล้วหรอคะ?~”
“น้องแค่อยากรู้ว่าแกะได้ตอนไหนเฉยๆ”
มินฮยอนเอ็นดูกับท่าทางของแจฮวานที่ดูอยากแกะของขวัญเต็มแก่ เด็กน้อยก้มหน้ายู่ปากมองมือตัวเองที่เขาเช็ดอยู่
“งั้นเดี๋ยวเราไปแกะของขวัญกันเนอะ~”
โยนผ้าขนหนูลงตะกร้าเสร็จก็บอกให้คนบนเคาท์เตอร์ได้ยิ้มร่า
“ไปเลย!!~~”
แจฮวานกระโดดใส่ผู้ใหญ่ตัวสูงจนอีกฝ่ายเซเมื่อรับรู้ว่าช่วงเวลาที่รอคอยมาถึง มินฮยอนกอดเด็กดื้อแน่นด้วยความตกใจพร้อมมองดุความซนกับการกระทำเมื่อครู่
“แจฮวานอา!”
“จ๋าปะป๋า~”
“ไม่ทำแบบนี้นะคะ ถ้าเกิดปะป๋ารับหนูไม่ทันหนูจะเจ็บตัวนะ”
มินฮยอนคงจะโกรธตัวเองมากแน่ๆ หากคนที่อุ้มอยู่ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บ
“น้องอยากให้ปะป๋าอุ้มนี่หน่า..”
“ก็บอกดีๆ สิคะ แต่อย่ากระโดดแบบนี้อีก เข้าใจไหมคะ?”
แจฮวานพยักหน้ารับแข็งขันก่อนจะกอดคนที่อุ้มอยู่แน่น มินฮยอนพาเด็กน้อยเดินออกจากครัวไปยังห้องนั่งเล่น วางแจฮวานลงบนโซฟาแล้วเดินไปเอาของขวัญมาวางไว้ให้
“แกะเลยค่ะ~”
มือเล็กพุ่งเข้าใส่ของขวัญชิ้นใหญ่ตรงหน้าทันที บรรจงแกะห่อกระดาษสวยช้าๆ ดวงตากลมหางตาตกเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเป็นพักๆ
“กีต้าร์!!!”
ทันทีที่เปิดกล่องได้สำเร็จ เผยให้เห็นกระเป๋าสีดำใบใหญ่ที่ภายในมีกีต้าร์ตัวสวยอยู่ แจฮวานมองของขวัญด้วยดวงตาเป็นประกายอย่างมีความสุข
Larrivee D-10 Acoustic Guitar ตัวที่เขาอยากได้สักพัก
มินฮยอนพึงพอใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยของเขาตื่นเต้นและมีความสุขมากแค่ไหนที่ได้รับของขวัญชิ้นนี้
หลังจากคิดอยู่นานว่าจะซื้ออะไรให้ เขาก็ได้บังเอิญเห็นหน้าจอโทรศัพท์ที่มีรูปกีต้าร์รุ่นนี้เป็นล็อคสกรีนโทรศัพท์ของแจฮวาน ก่อนจะวานให้เพื่อนสนิทหามาให้อย่างเร่งด่วนเพื่อให้ทันเป็นของขวัญในคริสต์มาสนี้
มินฮยอนปล่อยให้แจฮวานนั่งลูบคลำกีต้าร์อยู่พักใหญ่ มองรอยยิ้มของอีกคนอย่างมีความสุข ก่อนที่เด็กน้อยจะนึกขึ้นได้ว่าลืมเขาไปเสียสนิท
“ปะป๋าจ๋า~”
แจฮวานเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน ผละจากกีต้าร์สุดที่รักมาหามินฮยอนพร้อมทั้งปีนขึ้นไปนั่งบนตักอย่างเอาใจ
“ว่าไงคะ?~”
“น้องชอบของขวัญปะป๋ามากๆ เลย~”
แขนเล็กโอบกอดเจ้าของตักที่นั่งอยู่แน่น ปากเล็กประทับลงข้างแก้มจนเกิดเสียง มินฮยอนกอดเอวคนบนตักไว้หลวมๆ กันอีกคนตกพลางหัวเราะไปกับท่าทีออดอ้อน
“ถ้าหนูชอบก็ดีแล้วค่ะ~”
“แต่หนูไม่มีของขวัญให้ปะป๋าเลยอ่ะ”
แจฮวานยู่ปากเมื่อนึกขึ้นได้ รู้สึกเสียใจนิดๆ ที่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้อีกคนเลย
“หนูนี่ไง~ ของขวัญปะป๋า~”
มินฮยอนละมือที่ลูบวนอยู่ตรงสะโพกมาหยิกแก้มด้วยความหมันไส้
“ง่ะ! ไม่ใช่แบบนี้สิ!”
ปากเล็กบ่นอีกหน
“นี่ปะป๋า มีอะไรที่ปะป๋าอยากได้ไหม? ปะป๋าบอกน้องได้เลยนะ”
สองมือเรียวประคองใบหน้าที่อ่อนกว่าวัยของมินฮยอนให้มองสบกับตัวเอง สายตาที่แสดงออกถึงความมุ่งมั่นตั้งใจของแจฮวานทำให้ในใจมินฮยอนเริ่มไขว้เขว้จนเผลอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ยิ่งเด็กน้อยของเขานั่งเบียดอยู่บนตักด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่..
“อ..เอ่อ ปะป๋ายังนึกไม่ออกค่ะ..”
เบี่ยงสายตาหลบดวงตาใสตรงหน้าแล้วปฏิเสธ แจฮวานมองท่าทีแปลกๆ ของมินฮยอนนิ่งสักพักก่อนจะตัดสินใจทาบริมฝีปากเล็กลงบนอวัยวะเดียวกันเบาๆ
จุ๊บ!
“งั้นน้องมัดจำเอาไว้ก่อนนะว่าปะป๋าจะบอกน้องว่าอยากได้อะไร~”
มินฮยอนเบิกตากว้างกับสิ่งที่เพิ่งเกิด แม้ว่าจะรู้สึกดีจนอยากลองอะไรที่มากกว่านี้ แต่ก็พยายามหักห้ามใจตัวเอง
“น้องให้ปะป๋าได้ทุกอย่างเลยนะ แต่ห้ามแพงมากเพราะน้องไม่มีตังค์เยอะเหมือนปะป๋า~”
แววตาใสซื่อ ถ้อยคำที่แสนจะน่ารัก และสัมผัสที่มือหนาแตะอยู่บนผิวนุ่มนิ่มทำให้มินฮยอนต้องแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
‘น้องให้ปะป๋าได้ทุกอย่างเลยนะ’
ทั้งที่ประโยคของแจฮวานก็ตั้งยาว แต่จิตใจเขากลับสั่งให้รับรู้เพียงแค่ประโยคสั้นๆ
“ของที่ปะป๋าอยากได้ไม่ต้องใช้เงินเลยแจนี่อา~ ”
“จริงหรอ! แล้วปะป๋าอยากได้อะไรอ่ะ?~”
ดวงตาเรียวใต้กรอบแว่นลอบมองปากเล็กสีชมพูอ่อนที่ขยับพูด สมองสั่งให้หยุด แต่ร่างกายและใจจิตกลับไม่เป็นไปอย่างที่คิด
“แจฮวาน..”
“ฮะ?~”
“ปะป๋าอยากได้แจฮวาน~“
ริมฝีปากร้อนประกบเข้าริมฝีปากเล็กตรงหน้าโดยที่แจฮวานไม่ทันได้ตั้งตัว ปล่อยให้มินฮยอนขยับเรียวลิ้นสำรวจภายในตามใจชอบ
ลมหายใจขาดช่วงจนแทบพรากสติให้หายไป มือหนาที่ลูบไล้อยู่สะโพกสอดเข้าสัมผัสผิวเนื้อใต้ร่มผ้าโดยตรง
“ฮ..แฮ่ก~”
แจฮวานโกยอากาศเข้าร่างกายอย่างรวดเร็ว มือเล็กวางทาบบนไหล่กว้าง รู้สึกหัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาข้างนอก เกิดความรู้สึกประหลาดแทรกซึมเข้ามา
“ป..ปะป๋า~”
“คะ?~”
มินฮยอนตอบรับเด็กน้อยตรงหน้า มือหนาประคองใบหน้าน่ารักเอาไว้ ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยเล่นเบาๆ ที่ข้างแก้ม
“เมื่อกี้..น้องรู้สึกแปลกๆ..”
ใบหน้าแดงก่ำก้มลงด้วยความเขินอาย
“น้องเป็นอะไรหรอ?..”
ในสภาวะแวดล้อมแถบชานเมืองที่แจฮวานเคยอยู่ พ่อและแม่ที่คอยเอาใจใส่จนเด็กน้อยไม่เคยที่จะได้รับรู้เรื่องราวเช่นนี้นอกจากในตำราเรียน
ความใสซื่อ..
ความบริสุทธิ์..
ความขาวสะอาด
ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่มินฮยอนอยากถนอมเอาไว้..แต่ก็อยากจะทำให้มันแปดเปื้อน
“หนูอยากรู้ไหม?~”
แจฮวานอยากรู้..
เด็กน้อยพยักหน้ารับช้าๆ หลังจากใช้เวลาขบคิดเพียงไม่นานเพราะความอยากรู้ มินฮยอนแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างตื่นเต้นโดยไม่รู้ตัวจนแจฮวานหวั่นใจกับท่าทีที่เหมือนจะกลืนกินตัวเองของคนตรงหน้า
เป็นของขวัญคริสต์มาสปีแรกที่ถูกใจมากขนาดนี้
มินฮยอนอุ้มคนบนตักขึ้นเดินจากโซฟาห้องนั่งเล่นขึ้นไปห้องนอนชั้นบน วางเด็กน้อยลงบนเตียงเบามือก่อนจะเดินไปเปิดม่านที่ปิดสนิทออกจนเห็นเงาสะท้อนกลับมา
“หนู..อยากรู้จริงๆ นะคะ?~”
“น..น้อง..อยากรู้..”
ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาแผ่วเบาก่อนจะถูกกลืนหายไปเมื่อมินฮยอนกดจูบลงแนบสนิท กวาดชิมความหวานที่หักห้ามใจมาตลอดอย่างดูดดื่ม
แจฮวานทำได้เพียงเปิดทางให้คนที่ทาบทับตัวเองได้ทำตามใจ ความรู้สึกแปลกประหลาดในครั้งแรกย้อนกลับมาอีกครั้ง และทวีคูณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
มือหนาลากสัมผัสผิวขาวนุ่มที่เห็นวับๆ แวมๆ ผ่านตาหลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะผละแยกออกมาให้คนใต้ร่างได้พักหายใจ
“ฮ..แฮ่ก~ แฮ่ก~”
น้ำสีใสที่ไหลซึมผ่านมุมปากเล็กออกมาเร่งเร้าความรู้สึกของมินฮยอนยิ่งกว่าเดิม ท่าทีที่เห็นชวนให้อยากรังแกแรงๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากที่จะอ่อนโยน
“อ..อื้อ~ ปะป๋า~”
ลำคอขาวถูกสร้างรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ทั่ว มินฮยอนทำเพียงแค่ดันเสื้อยืดของแจฮวานขึ้น ก่อนจะดูดดึงยอดอกสีระเรื่อจนชูชัน
มือหนาสัมผัสไล่ต่ำลงจนสอดเข้าด้านใน ก่อนจะเปลื้องกางเกงที่เด็กน้อยสวมอยู่ออก แจฮวานน้อยปรากฏให้เห็นในสายตา จนต้องขยับย้ายตัวเองไปทักทาย สองมือดันแยกเรียวขาน่ากัดออก
“ปะป๋า..อย่ามองนะ!”
“ไม่ได้หรอคะ?~”
ถ้อยคำสั้นๆ ที่แจฮวานยอมจำนน มินฮยอนอาศัยทีเผลอเข้ากลืนกินทันที
“ป..ปะป๋า~ อ..อ่ะ~ อ่าส์~”
ความรู้สึกแปลกใหม่ที่แจฮวานได้รับมันมากเกินไป เด็กน้อยเรียกมินฮยอนซ้ำๆ มือเล็กขยำผ้าปูที่นอนแน่น ดวงตากลมถูกเคลือบด้วยหยาดน้ำจนฉ่ำวาว
มินฮยอนมองคนที่บิดเร้าในขณะที่เขาปรนเปรอที่หว่างขาของอีกฝ่าย ยิ่งเห็นน้ำตาเม็ดเล็กซึมอยู่หางตาเขายิ่งอยากรังแก
นี่เป็นเรื่องเดียวที่มินฮยอนอยากเห็นแจฮวานร้องไห้
ปลายท่อนที่ปิดสนิทมีน้ำซึมออกมาทีละนิด แจฮวานรู้สึกร้อนไปทั้งตัว โดยเฉพาะส่วนที่มินฮยอนกำลังดูดกลืนอยู่
“ปะป๋า~ น้องปวด~ ช่วยน้องด้วย~”
เสียงสะอื้นของแจฮวานชวนให้ร่างสูงเอ็นดูยิ่งกว่าเดิม
..ต้องการปลดปล่อย แต่กลับสะกดเอาไว้
“ปล่อยออกมาเลยค่ะ~ แล้วหนูจะรู้สึกสบายตัว~”
มินฮยอนผละออกมากระซิบก่อนจะกดจูบย้ำๆ ตรงกกหู มือที่ปรนเปรอช่วยแจฮวานเร่งความเร็วจนในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งทะลักออกมา
แจฮวานหอบหายใจแรง รู้สึกเหนื่อยเหมือนไปวิ่งมาหลายร้อยเมตร
“แย่จัง~ เสื้อปะป๋าเลอะหมดเลย~”
เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยขึ้นเรียกความสนใจจากคนที่นอนหอบ แจฮวานลุกขึ้นหันไปมองมินฮยอนที่ผละไปนั่งอยู่ข้างๆ บนเสื้อเชิ้ตสีดำราคาแพงมีคราบน้ำสีขาวเลอะอยู่
“น้องขอโทษ..”
“ไม่เป็นไรค่ะ~ เช็ดก็น่าจะออกนะ~”
รอยยิ้มและสายตาเป็นประกายจากมินฮยอนไม่ได้ทำให้แจฮวานรู้สึกระแวงเลยสักนิด เด็กน้อยเตรียมจะลุกออกจากเตียงทั้งที่ท่อนล่างเปลือยเปล่าเพื่อไปหากระดาษมาเช็ดทำความสะอาดให้
“ใช้กระดาษไม่ออกหรอกค่ะ”
มินฮยอนคว้าแขนเล็กเอาไว้
“แล้วน้องต้องใช้อะไรเช็ดหรอ?”
แจฮวานเอียงคอถามอย่างสงสัย เป็นคำถามที่ทำให้มินฮยอนต้องเลียริมฝีปากตัวเองอีกหน
“ต้องใช้ลิ้นน้องเลียค่ะ~“
ดึงแขนน้องเข้ามาใกล้ก่อนจะฉวยโอกาสถอดเสื้อออก แจฮวานมองคราบที่เลอะอยู่อย่างลังเลใจสุดท้ายก็ขยับตัวนั่งลงข้างๆ ใช้ลิ้นเล็กๆ เลียคราบที่ติดอยู่บนเสื้อ
“ปะป๋า รสชาติมันแปลกๆ”
ผละออกมาบ่นเมื่อประสาทสัมผัสด้านการรับรสทำงานเป็นอย่างดี
“หรอคะ?~ ปะป๋าว่าหวานออกนะ~”
ว่าหยอกในขณะที่ปลดเปลื้องกางเกงของตัวเองออก กลางกายที่นู่นแข็งบ่งบอกถึงอารมณ์เจ้าของเป็นอย่างดี
มือหนารั้งแจฮวานที่ไล่ลิ้นเล็กเลียทำความสะอาดตัวเองให้มานั่งซ้อนบนตักก่อนเด็กน้อยจะสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงสิ่งแข็งขืนที่ดุนดันสะโพกของตัวเอง
“ปะป๋า..คือว่า..”
มินฮยอนไม่รอให้ได้ถามจบประโยคทาบริมฝีปากประจูบอีกหน หยอกล้อกับลิ้นเล็กอย่างเอาใจก่อนจะค่อยๆ สอดนิ้วที่มีคราบน้ำของเด็กน้อยติดอยู่เข้าไปด้านใน
“อ..อื้อ! อื้อออ~”
เสียงประท้วงของแจฮวานไม่ได้ทำให้มินฮยอนหยุดมือ ขยับนิ้วเข้าออกควานหาจุดกระสันจนเจอแล้วเพิ่มนิ้วเข้าไปอีก
“ป..ปะ~ ป..ป๋า~”
แจฮวานขยุ้มเสื้อของคนที่ขยับนิ้วอยู่แน่น ความรู้สึกที่เพิ่งปลดปล่อยไปย้อนกลับมาอีกหน มินฮยอนเร่งจังหวะขึ้นจะถอดนิ้วออกมา
“ปะป๋า!”
“ใจเย็นๆ สิคะ~”
ถึงกลับหลุดหัวเราะออกมาเมื่อแจฮวานแสดงท่าทีหงุดหงิด มินฮยอนจับร่างเล็กหันไปทางประตูกระจกสะท้อนให้เห็นเงาของสองร่างที่ทาบทับกันอยู่
แจฮวานมองภาพตรงหน้าอย่างเขินอาย แม้จะไม่ได้เห็นจนชัดเหมือนกระจกเงา แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูออกว่ากำลังทำอะไรกันอยู่
“อ..อ่ะ~ อ้ะ~”
มินฮยอนดันตัวเองเข้าใส่แจฮวานช้าๆ ความแข็งขืนถูกโอบรัดจากความนุ่มร้อนจนต้องกัดฟันแน่น สายตาเรียวมองท่อนเนื้อที่ถูกกลืนเข้าไปทีละนิดจนสุด
“แจนี่อา~ ดูที่กระจกสิคะ~”
เมื่อแจฮวานมองตามที่บอก มินฮยอนก็ขยับตัวเองเข้าออกทันที
“อ้ะ~ อ้ะ~ อ้ะ~”
ดวงตากลมมองเงาที่สะท้อนให้เห็นท่อนเนื้อผลุบเข้าออกช่องทางของตัวเอง
ร้อนแรง..
ถี่รัว..
หนักหน่วง..
จนแจฮวานได้ยินเสียงต้นขาของผู้ใหญ่ตัวสูงกระทบกับสะโพกตัวเองอย่างชัดเจน
ความเฉอะแฉะ..
เสียงครางหวาน..
การตอดรัด..
สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่ทำให้มินฮยอนยิ่งอยากรังแกเด็กน้อยหนักกว่าเดิม
แสงไฟที่สว่างวาบเข้ามาทำให้ร่างสูงเลียริมฝีปากก่อนหยุดการกระทำของตัวเอง ดวงตากลมหันมองคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลังน้ำตาคลอเมื่อความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถูกฉุดลง
“ป..ปะป๋า..”
“คะ?~”
“ปะป๋าแกล้งน้องหรอ..”
น้ำเสียงสั่นเครือของแจฮวานสร้างความพอใจให้มินฮยอนเป็นที่สุด ผู้ใหญ่ขี้แกล้งส่ายหัวไปมาน้อยๆ ยกมือลูบผมนุ่มแผ่วเบา
“แจนี่อา~ หนูชอบดูพลุใช่ไหมคะ?~”
“อ..อื้อ..”
“ด้านนอกจุดพลุแล้ว ถ้าไม่ได้ดูคงน่าเสียใจนะ ว่าไหมคะ?~”
แจฮวานเบิกตากว้างก่อนจะน้ำตาที่คลออยู่ไหลริน ส่ายหัวไปมา แขนแกร่งสอดใต้ขาเรียวก่อนจะอุ้มเด็กน้อยเดินไปทางประตูกระจก
“ไม่เอา..ปะป๋าไม่เอา..น้องกลัว..ไม่เอานะ..”
ท่าทางสั่นกลัวทำให้มินฮยอนรับรู้ว่าตัวเองแกล้งเด็กน้อยแรงเกินไปจริงๆ ร่างสูงวางแจฮวานลงที่หน้าประตู แขนแกร่งกอดเอวเล็กแน่นก่อนจะเริ่มขยับช้าๆ อีกครั้ง
“งั้นดูจากตรงนี้แทนแล้วกันนะคะ~”
มือเล็กวางทาบลงบนกระจก ยันตัวเองไม่ให้ล้มลงโดยมีแขนแกร่งช่วยพยุง แจฮวานกรีดร้องเรียกคนที่ขยับเข้าออกอยู่ด้านหลังเมื่อความซ่าบซ่านกลับมาอีกครั้ง
ความตื่นกลัวก่อนหน้าทำให้มินฮยอนต้องกัดฟันกรอดเมื่อแจฮวานรัดเขาแน่นกว่าเดิม
พลุหลากสีที่ถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้านับไม่ถ้วนไม่ได้สร้างความตื่นตาให้กับทั้งคู่แม้แต่น้อย
“จ..แจนี่อา~”
“ป..ปะ อ้ะ~ ปะป๋า~”
มินฮยอนตอกย้ำตัวเองใส่เด็กน้อยซ้ำๆ ก่อนจะดันเข้าไปให้ลึกที่สุดเพื่อปลดปล่อยความอุ่นร้อนสีขาวขุ่นใส่เด็กน้อย แจฮวานที่ถูกพามาจนถึงปลายทางอีกหนหมดเรี่ยวแรงจนต้องปล่อยให้ผู้ใหญ่กอดรัดตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้ล้มลง
กลางกายที่ฝังอยู่ด้านในกระตุกเบาๆ รีดทุกหยาดหยดออกมา ก่อนจะถอนตัวเองช้าๆ
แจฮวานมองความต้องการของมินฮยอนที่ไหลย้อนจากช่องทางไปตามซอกขาของตัวเองก่อนจะถูกอุ้มไปวางลงที่เตียงกว้าง
“ปะป๋า น้ำของปะป๋ามันไหลออกมา”
มินฮยอนมองไปที่ด้านหลังตามคำบอกของเด็กน้อยที่ถูกวางลงบนเตียง ช่องทางสีระเรื่อที่ดูเหมือนว่าจะบวมเล็กน้อยทำเอาเขารู้สึกผิดนิดๆ
“เดี๋ยวปะป๋าจะเอาออกให้นะ~”
“ไม่เอา!”
แจฮวานว่าเสียงดังส่ายหัวไปมาจนมินฮยอนแปลกใจ
“น้องง่วงแล้ว น้องอยากนอนกอดปะป๋า”
ประโยคที่แสนเอาแต่ใจทำให้มินฮยอนถึงกับเอ็นดู ยอมล้มตัวลงนอนข้างๆ เด็กดื้อแล้วรั้งเข้ามากอด
“แต่ยังไงก็ต้องเอาออกนะ~”
“อื้อ~ แต่ตอนนี้กอดน้องก่อน”
แจฮวานขยับตัวเองเข้าซุกอกกว้างแสนอุ่น โอบแขนกอดผู้ใหญ่ตัวโตเอาไว้แน่น มินฮยอนไล่ปลายนิ้วไปตามสะโพกอิ่ม แตะลงเบาๆ ตรงที่ความต้องการของตัวเองไหลย้อนออกมา
ท่าทางคงจะอยู่ค้างในอีกเยอะแหะ~
มินฮยอนดึงผ้าห่มคลุมตัวเองและคนในอ้อมกอดที่หลับสนิท ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำให้เขาต้องหลับตาตามเพื่อพักผ่อนหลังจากที่ได้รับของขวัญชิ้นใหญ่
แสงไฟที่ประดับไปทั่วทุกที่ เสียงเพลงที่เปิดคลอน่าฟัง การเฉลิมฉลองที่น่ายินดี สิ่งเล่านี้ไม่ได้ทำให้ตื่นเต้นเท่ากับของขวัญคริสต์มาสในปีนี้เลยซักนิด..
..ของขวัญที่พิเศษและ ‘มินฮยอน’ เพียงคนเดียวที่ได้ครอบครอง..
End.
inelectrique 